Graag wil ik toch even een klein opinietekstje schrijven. Er zijn een aantal dingen de me soms wel wat dwars zitten de laatste tijd.
Een maand of vier geleden hebben we met ons twee (mijn man en ikzelf) de beslissing genomen dat het niet altijd evident is om voor 3 kinderen te zorgen, een huishouden te runnen, te werken met twee en daar niet onderdoor te gaan. En dus is beslist dat ik thuis zou blijven als huisvrouw, nadat het derde kindje geboren zou zijn. Dat betekend dat we bewust afzien van een tweede inkomen. Ik krijg wel nog iets, maar dat is verwaarloosbaar en daar kan ik geen drie kinderen te eten van geven, laat staan extra's van voorzien. Maar wij kiezen daar bewust voor, omdat we vinden dat onze kinderen meer aan ons hebben als we er voor ze zijn, als ze op ons kunnen rekenen, en misschien niet alle dagen kreeft eten, en niet alle seizoenen naar Plopsaland of andere pretparken te gaan. Niet dat we niet gaan, maar we beperken het, of het is als cadeau voor een speciale gelegenheid zoals verjaardag of kerstdag of...
We hebben dus ook geen huishoudhulp meer, en binnenkort ook geen creche meer. Uiteindelijk heb ik nu de tijd dat zelf te doen, en waarom zou ik gaan werken, om dan al dat geld uit te geven aan anderen die dan voor mijn kinderen en mijn huis moeten zorgen...
Maar hoewel deze beslissing heel doordacht genomen is, lijkt het alsof de samenleving dit maar een gekke gedachte vindt. En dat terwijl het zo'n 50 jaar geleden toch nog min of meer normaal was.
Als je iemand tegenkomt die je niet elke week ziet, dan is het eerste wat er gevraagd wordt: en wat doe je nu van werk... tja, wat antwoord je dan, want ze verwachten dat je effectief aan een carriere bouwt, dat is toch wat 'normale' mensen doen?
Gelukkig is niet iedereen zo. Anders zouden we de beslissing nooit genomen hebben denk ik, al voel ik me over het algemeen wel goed bij de beslissing. Een leerkracht van de lerarenopleiding die ik volg, zei ooit over een van haar (volwassen) kinderen: hij heeft geen diploma, werkt ergens in een winkel (of zo iets) en is vooral gelukkig.
En dat is wat ik thuis ook ben. Gelukkig.
En toch: als we bij de gyneacoloog gaan en ik klaag van rugpijn is steevast de vraag: wat voor werk doe je en ben je nog aan het werk?
Het lijkt wel of je toegeeft dat je 'lui' zou zijn als je geen betaald werk hebt.
Maar ik kan je zeggen dat met 2 (en een derde op komst) kinderen in huis, je zeker genoeg werk hebt, daarnaast proberen we ook te besparen en dat zorgt ook wel voor wat extra werk, zoals brood zelf bakken, was drogen aan het wasrek, ...
De maatschappij verwacht de laatste tijd veel van ons. En soms lijken die verwachtingen redelijk tegenstrijdig en onrealistisch. Je moet veel verdienen en een fantastische carriere hebben om ook later een goed pensioen te hebben, maar tegelijkertijd moet je een goede ouder zijn, mag je je kinderen niet verwennen, moet je tijd steken in eten maken voor hen, vers, moet je ze disciplineren en verwennen tegelijk, ga je toch af en toe naar plopsaland. Je mag niet toegeven aan je kinderen, anders leren ze niets, maar als je kind in de supermarkt op de grond ligt te krijsen omdat ze een bepaald snoepje niet in de kar mag leggen, dan mag je ze niet even negeren en laten krijsen, omdat je niet wil toegeven, of er staan meteen een paar bezorgde mensen rond je kind: om haar alle aandacht te geven die ze eigenlijk wil. Daar gaat de goede opvoeding van de tvprogramma's en de boekjes.
Ach ja. Als ze me nu vragen welk werk ik doe, dan zeg ik dat ik schoonmaakster ben en kinderverzorgster. En als ze vragen wat ik doe, dan zeg ik dat ik gelukkig ben :)
+010.JPG)
+009.JPG)
+011.JPG)
