Mama's toch...

Tussen al mijn creatieve uitspattingen wil ik toch even tijd maken voor iets serieus...
Ik wil dit met jullie delen, eigenlijk puur voor mezelf... en misschien helpt het lezen ervan iemand anders? Geen idee? Dat zou mooi meegenomen zijn, maar dat is niet het eerste doel.

Ondertussen meer dan een jaar en een half geleden kwam er een geweldig vrolijk en sterk meisjes ter wereld, een derde wondertje, een zusje voor mijn twee oudste dino-tjes.
Doodgelukkig was ik. Eigenlijk wel. En toch...
Waarom het anders was dan de vorige keren? geen idee?
Mijn 'roze wolk' was op sommige momenten best wel knalroze, of het kleur van de regenboog, van blijheid en geluk... maar op vele momenten ook grijs, of zwart, of gewoon wit (zonder tint) ...
Dat is toch de metafoor die vaak gebruikt wordt voor post natale depressie. pnd. of ppd (post partum depressie) . Die Grijze of Zwarte wolk...

Ja hoor, ook boven mijn hoofd hing die... Maar ik wist het niet. Soms dacht ik het wel, maar hey, we horen gelukkig te zijn, depressie is voor luilakken en plantrekkers en sowieso, je moet voor die drie meisjes zorgen, je hebt geen tijd om je met zo iets 'onnozel' bezig te houden.
Om de een of de andere reden hing die er bij de derde. Niet dat ik zo diep ging dat ik aan zelfmoord dacht, of dat ze beter af zouden zijn zonder mij... nee, zeker niet... MISSCHIEN had ik in dat geval wel zekerder geweten dat er iets 'mis' was. Afin, mis? nee, het was er gewoon, het was niet mis.

Een jaar lang, zolang heeft het geduurd voor ik kon herkennen dat er iets was, dat toch niet helemaal ok was. En zelfs vandaag de dag, ondertussen nog eens een half jaar later, weten nog altijd maar een handvol mensen (mijn man, twee vriendinnen en wss hun parter,... open communicatie enzo) dat dit er is.

Ik heb in dat jaar een paar keer om 'hulp' geschreeuwd... Maar dan heeeeeel stilletjes. We deden mee aan een onderzoek ivm psychisch en fysisch welbevinden bij de moeder voor en na de bevalling, En na de bevalling kregen we dan thuis nog een vragenlijst op gestuurd, die moest ingevuld worden en opgestuurd. Op die enquête heb ik iets geschreven als 'het gaat mij eigenlijk helemaaaaaaal niet zo goed!' wat het precies was, weet ik niet meer...
Je naam stond niet op de enveloppe, maar je had een persoonlijke code die ze gebruikten om je enquetes van voor de bevalling en na de bevalling aan elkaar te koppelen en aan je patientendossier om ook een aantal gegevens daarvan in de enquete te kunnen opnemen, maar die code werd bij analyse terug losgekoppeld... standaardprocedure, zodat de enquete toch enigszins anoniem bleef,  maar daar kwam nooit respons op, op die hulpschreeuw. .....

Ik heb een keer op een avond dat het niet goed ging een mail gestuurd aan het centrum voor geestelijke gezondheidszorg (ik durfde niet gaan of bellen) dat ik me helemaal niet goed voelde, dat ik soms tranen met tuiten huilde, dat ik soms echt irrationele emoties doorliep... het hele verhaal. Maar ook daar kwam zelfs nooit een antwoord. zelfs geen antwoord van, als je je neit goed voelt kan je misschien eens naar de huisarts? of... hier is een lijst met psychologen... of... ?  

En wat gaat er dan door je heen? Schuldgevoel. schaamte, verdriet, apathie, soms, onmacht, gevoel van onkunde, frustratie, eenzaamheid, vermoeidheid (en nochthans heb ik drie hele goeie slapers, al van dag 1) , emotionele leegte, en soms volledig overlopen van de emoties, energie te weinig, weinig zelfwaarde, weinig geloof in jezelf en het vooral ook nooit volledig kunnen loslaten. Soms ook wel eens een heerlijk gevoel, met de mini op de buik/borst in de zetel liggen, maar meestal vooral de rest.... 


Waar liep het eigenlijk mis? 

 Goh ja, overal en nergens.
Reacties en gedragingen van (sommige) mensen, die je al dan niet kent... bemoeizucht, of juist te weinig bemoeizucht...

Mensen vragen je: 'hoe gaat het'. 'goed'... gemakkelijk antwoord. Waarom geef ik dat antwoord als het niet goed gaat...
- geen zin om 'uitleg' te geven
- het is een gemakkelijk antwoord
- het is niet de 'bedoeling' dat het niet goed gaat (op facebook zie je allemaal blije baby's en mama's)
- je weet zelf eigenlijk niet dat het niet goed gaat
- je schaamt je of voelt je schuldig...
- je bent er vooral ook dooooooodmoe van.
- je gaat er van uit dat ze eigenlijk die vraag stellen omdat die altijd gesteld wordt, maar dat niemand eigenlijk een eerlijk antwoord wil horen. 

mensen komen je toch helpen. Wel leuk, en goedbedoeld. meestal mensen die je 'goed kent' of zou moeten kennen.  En daar is het ook niet voor al die goede mensen allemaal gelijk...
Maar het loopt mis als ze denken dat het zo moet en je dat onbewust zo opdringen... niet dat het niet met de goeie bedoelingen is, en dat ze je iets WILLEN opdringen. Het gebeurd gewoon.
'Ik heb voor jou dit instrument mee' of 'Ik vond dit niet op je lijst maar ik heb je toch dit gekocht, want ik vond dat altijd heel erg handig' of 'Kom, ik zal het even voor je doen en ik doe het zo zo of zo...'
of   en dat was soms het meest vervelende (maar wel goedbedoeld)
'oh, doe jij dat zo? ah, tiens... dat zou ik toch nooooooooooit zo doen' Hallo, twijfels...
En dan zijn daar de schuld en twijfelgevoelens...
 Doe ik het verkeerd?
En: oei, ik wil dat zo eigenlijk niet, maar hoe moet ik dat nu zeggen, ze willen me alleen maar helpen. (schuldgevoelens dat je de mensen die dan wel willen helpen eigenlijk zou willen vragen om dat niet zo te doen... je wil geen 'bridezilla' zijn, maar dan 'mama-zilla' of zo iets)
En: tja, dat zal dan wel zo moeten, maar eigenlijk zegt mijn gevoel dat dit niet zo bij mij past?
en ga zo maar door.

Daarbij komt dat je het gewoon ook zelf niet weet, wat je wil, en hoe je t wil... Ik toch niet.


Wat zou het fijn zijn als mensen gewoon zouden aanbieden van te helpen. En dan opnieuw. dan voel je je schuldig omdat je het toch allemaal op een rijtje hoort te hebben...
kijk maar naar facebook en pinterest... de anderen krijgen wel hun huis opgeruimd om op elk moment van de dag een foto te kunnen nemen van babylief als die iets speciaals doet, zonder dat daarachter rommel ligt, en dat er nog een stapel ongestreken wasmanden staan (letterlijk even hoog als mezelf), en dat je er zelf altijd onberispelijk bij loopt en afwas altijd weggewerkt is en ondertussen nog lekker koken voor manlief en andere kinderen...
Geen idee, het ligt misschien aan mij, maar voor ik  een foto van mijn kinderen kan nemen die het publiceren waard is in dat rijtje, dan moet ik eerst zien dat ik vanuit een juiste hoek kan trekken en dat ik aan de andere kant alle rommel aan de kant kan vegen...

En dan die mensen zonder kinderen of met een heel stel andere waarden dan die van jou...
'mis je het niet om uit te gaan'... euh, nee, eigenlijk niet... moet dat? (weer die twijfel, want ik ben waarschijnlijk raar als ik dat maar niets vind en het fantastisch vind om als ik geluk heb, nu om 9 u in mijn zetel mijn ogen te voelen toevallen in een versleten broek en ergens een pyama-t-shirt uit de ongestreken was met een half opgegeten chocolaatje of zo naast mij). Als je geen ambitie lijkt te hebben, ben je gewoon simpelweg raar. maar wat is ambitie? 
Of dan kijken ze verveeld als jij maar weeeeeeer eens over kindlief begint (dat is nu eenmaal het ENIGE wat je op dat moment bezig houdt en waar je WIL mee bezig zijn )
'JE werkt niet? wil je dan geen carriere maken? ' Euh, jawel, maar later... als ik misschien ooit eens zelf weet waarin... en als ik daar terug de energie voor heb... en wat is een carriere? en hoe doe je dat? 

'En je sociaal leven dan'? Ja, daar wringt het... waar mama's in de jaren 50 van de vorige eeuw gewoon allemaal thuis bleven (of zelfs nog toen ik klein was), en dus alle mama's aan de schoolpoort stonden, en naar de bakker gingen op het dorpsplein, dan had je een sociaal leven op het dorpsplein en iedereen vertelde hoe het met de kleine ging etc... Niet dat die mama's ook geen druk voelden van, bij ons moet het perfect zijn... maar ze hadden op die manier de mogelijkheid om es af te spreken, een kopje koffie, thee of limonade te drinken terwijl de kleintjes hun dutje deden of aan de schoolpoort... (Ik idealiseer wss)

 Mijn sociaal leven bestaat er in om als ik afspraken wil maken ze allemaal in het weekend te proppen omdat al de mensen die je kent werken, en eigenlijk allemaal nog willen uitgaan want nog niet vastzitten aan een bende koters met snottebellen. maar je zit dan overdag je wel eenzaam te voelen in de week omdat er NIEMAND, maar dan ook NIEMAND is die je even kan bellen om te vertellen hoe het gaat... (want wie is er nu ook geïnteresseerd dat je kindlief nu ineens grotere flesjes moet geven na die groeispurt).  
Op de duur ga je elke dag naar de supermarkt, om toch dat beetje sociaal contact te hebben. (afin, ik toch)... maar ja, je wil ook niemand tot last zijn...

Al die kleine dingen... En dan vooral ook al die verwachtingen die je van jezelf stelt. Je energie is op van eraan te denken, nog voor je eraan begonnen bent. 

Ondertussen verwachten we snel een 4de kindje. Ik wist pas dat ik post natale depressie had na een jaar en toen was dit prachtig wonder al op weg. Dat is een van de redenen dat ik het neerpen. Dat ik nadien kan herlezen wat ik hier vandaag schreef, in afwachting van dat 4de mini-tje. Opdat ik sneller kan zeggen dat iets niet ok is voor mij. Dat ik sterker in mijn schoenen sta.     

bloemetjes en mutsen

Ik beloofde jullie nog foto's van de mutsen van de meisjes... De muts van de middelste mini-mij heeft nog oogjes nodig, maar de jongste haar muts is klaar... Een witte wollige muts met een bruin randje en een bloem...

 De muts is gehaakt naar een patroon uit het boek 'combigurumi'. Daar heb ik de andere mutsen ook naar gemaakt. toch de basis.
Maar elk patroon met oorflapjes kan wss wel, dat je online vindt...

Het patroon van de bloem vond ik via pinterest online. De link komt hier uit en er staat een mooie uitleg: HIER

De muts van de oudste mini-mij was een pinguin en is nog steeds een succes!

GOED GEMUTST!



https://katicrafts.wordpress.com/2013/07/13/crochet-rose-pattern/

Jules en zijn schoenen

Jules uit de klas van mijn middelste meid, was deze vakantie mee met ons naar huis.
Ik had wel wat plannen met Jules, wilde hem graag helemaal in het nieuw steken, maar dat is niet gelukt, aangezien de planning een beetje door elkaar gelopen is.
Wel heeft Jules nieuwe schoenen gekregen...

 Met groene en blauwe vilt en ze aan zijn voetjes aangepast bij het uittekenen. Een linker en een rechter (er staan met textielstift bolletjes vanbinnen in op de zooltjes) ...

het laatste dekentje

Het dekentje waar ik eerst aan begon voor mini dino 4 maar dat als laatste klaar is. een wollen, gehaakte deken in zigzagpatroon, met groen en blauw (een lente weide met een lenteblauwe lucht)... maar lekker groot en knus dat mama er mee onder kan :)
ik ben er aan begonnen toen ik net wist dat we mini 4 zouden mogen verwelkomen en nu, twee maand voor datum is het klaar...
Aan dekentjes dus geen gebrek meer :)

 Het is lekker groot, want ik kan er zelf ook van tenen tot kin onder (ik ben nu niet wat je noemt erg groot, maar ben ook niet extreem klein, wel eerder klein dan groot, afin, als je me begrijpt :) aan de kleine kant van gemiddeld :)  )
Als mini 4 in januari er dan eindelijk is, kunnen we er lekker samen onder kruipen... het is immers ook twee keer zo breed als ik :) (en nu met die dikke buik is dat best wel een prestatie)

Deze gaat mee naar het ziekenhuis;.. voor de nachtjes... ik herinner mij van de vorige keren dat het toch wel lekker fris kon zijn, s nachts... overdag te warm en s nachts te koud :) (zelfs in september en in april :) )

goed gemutst!

mijn oudste meid zit dit jaar in de pinguinklas. En natuurlijk is nu alles met pinguins extra interessant... lust ze visjes niet? ahja, maar meisje, de pinguins eten dat graag hoor! ahja, dan lust zij het ook... handig toch...
met de herfst en winter komt ook de koude en binnenkort weer de vriezeman aanzetten. dus hadden de meisjes mutsen nodig. Ze kregen er elk eentje, maar hier is de foto van de oudste met haar pinguinmuts. de middelste kreeg een giraffe en de jongste een pluizige...

lang leve Zeeman wol en mijn haaknaald :)
(naar patroon van de stinkdiermuts uit combigurumi)

voorbereiden

We hebben veel werk, maar weinig energie en het lichaam wil niet mee... de rug/het bekken... sommige dingen kunnen we gelukkig een beetje in de zetel doen.


Welk werk? wel, voorbereiden van leuke spulletjes voor dino nummertje 4 die er binnen een goeie 2.5 maand aankomt :)
(en daartussen dan nog een paar feestdagen :) )







Kleertjes uitsorteren van de vorige meisjes, een bedje klaar stellen, dekentjes maken, ...
op zich wel tof :) maar kruipt veel energie in.
Maar goed. mini 4 heeft nu ook plaats in de kast en kan min of meer passende kleertjes aandoen, heeft een paar lekker warme dekens voor in de buggy/wieg, deze winter, en het bedje staat klaar... Nu eerst mama haar stage maken en dan mag mini er van komen genieten...

ik maakte een dekentje met fleece en katoen (noppenfleece)
een dekentje van een enkele laag knuffelfleece met motiefje
en uren en uren en uren van haakwerk voor een dekentje in twee kleuren...
koud zal deze mini dino niet hebben...

monsterdromen

Wanneer de winter komt, wordt het vroeger donker. Kleine meisjes zien dan snel overal monsters...
en nachtmerries...

Een dromenvanger is dus een ideaal 'afleidingsmaneuver'... ik maakte voor hen een bruine dromenvanger, met een beige binnendraad en rode/oranje/bruine/houden parels... de pluimen maakte ik van fimo