Dit is een mama-blog. Een blog over een mama die thuis blijft om haar drie kindjes te zien opgroeien en hen zelf wat waarden bij te brengen. Geen gemakkelijke keuze, die met heel wat rompslomp gepaard gaat. Gisteren kwam ik dit blog bericht tegen en: ik vond het heeeeeeel inspirerend.
http://charliemag.be/mensen/quality/
Lees deze tekst ZEKER een keer!
Want hoewel mijn situatie niet helemaal het zelfde is, is de basisgedachte erachter wel helemaal mijn ding!
Al een tijd zit ik met gedachten in mijn hoofd die ik nog niet verwoord heb, maar die ik eigenlijk wel eens wil uitschrijven. (misschien heb ik dat toch al eens gedaan, maar nog niet met deze (voor mij) nieuwe inzichten).
Toen lieve mini-3 zich aankondigde, ondertussen al meer dan een jaar geleden, nam ik de beslissing om thuis te blijven. ik was toen 26. (dus nog zo'n 10 jaar jonger dan de andere dame).
Zelfs voor ik deze beslissing effectief nam, voelde ik al de druk van de maatschappij over deze beslissing.
We zijn zogezegd geëmancipeerd, vrouwen mogen en moeten nu zelfs gaan werken, ze mogen deelnemen in sociale velden die vooral door mannen gedomineerd worden. Vrouwen mogen nu ook politie-agent of rechter worden en hun gezag telt ondertussen ook (in de jaren 50 was het wel anders).
Maar we zijn nu zover, dat als je ZELF kiest voor iets anders (dus niet gaan werken), je eigenlijk een beetje het gevoel hebt een freak te zijn. Ik zal het zelfs heel concreet maken.
- Ga je bij de gyneacoloog wordt er standaard elke keer opnieuw gevraagd: "Wanneer wil je stoppen met werken?" - "Euh, ik werk niet?"
- Als je bevallen bent en op nacontrole gaat: "Wanneer ga je terug werken?" - "Euh, voorlopig niet?"
- komt er babybezoek: "Ah, wanneer ga je terug werken? En wat doe jij juist weer?"
- familiefeesten, zoals kerst of verjaardagen of andere, een vraag die door veel tantes gesteld wordt: "Wat doe jij ook weer van werk?" - "voorlopig geen" - "Ah, en wat doe je dan heel de dag?"
- of een andere reactie: "Ah, en zou je niet willen werken? kan je niet aan de stad beginnen of in het onderwijs?"
- Ga je naar de klas van je dochter en kom je andere ouders tegen: "ah, ik werk daar of daar, wat doe jij?" - "Oh, ik werk niet" - volgt daar een bedenkzame blik op en de volgende reactie komt dan: "oh, dan ligt je huis er waarschijnlijk piekfijn bij!" (euh!!! niet, want ik heb dus geen opvang voor mijn twee kleinste, aangezien dat niet nodig is)
Ach, niet dat deze mensen het slecht bedoelen natuurlijk, maar het toont hoe ondertussen in onze maatschappij het werken met z'n twee zo ingeburgerd is dat een andere eigen keuze als heel bizar of buitenlands aandoet. Men gaat er van uit dat dit iets is voor mensen van Turkije bijvoorbeeld, waarbij de papa gaat werken en de mama thuis zit met 15 kinderen. (nog zo'n klassiek beeld dat nergens op trekt, want ik ken heel wat fantastische vrouwen met Turkse roots die iets heel anders bewijzen.)
Ik heb hierdoor steeds het gevoel dat ik me voor mijn keuze om thuis te blijven moet verantwoorden, verontschuldigen of verdedigen... Daarbij komt dat men ook vaak niet zo goed begrijpt dat ik hier bewust voor gekozen heb omdat ik dit echt wilde. Dat dit nu ook iets is wat mijn hele leven beheerst. En dit met de grootste liefde. Zo moest ik onlangs voor de lerarenopleiding een presentatie geven over mijn passie voor mijn vak. Ik heb een master, maar momenteel ligt mijn passie niet echt bij die master maar bij mijn kinderen. Tijdens de presentatie heb ik redelijk lang (volgens de feedback) uitgeweid over mijn 'thuis'werken en heb ik 'te weinig' (volgens de feedback) over de link van mijn master met mijn vakken in het onderwijs gebabbeld. Toch moet ik zeggen dat ik nu tijdens mijn ondertussen jaar en een half thuis meer heb geleerd dan in mijn 4 jaar universiteit. En dan vooral op vlak van vaardigheden.
Feedback ging in de zin van: 'maar je hoeft je niet te verdedigen voor je 'thuiswerk', je doet thuis evenveel waardevolle dingen, je doet thuis heel veel waardevol werk,... ' 'Je sprak weinig over je passie voor je vak'...
Oei, vreemd. ik sprak nochthans wel over mijn passie. Ik sprak over mijn kinderen, over het zoeken naar methoden om rond te komen met minder centen, over het zoeken naar ecologische en economische verantwoorde keuzes.
En toch... nog even op een rij... Ik ga niet werken, waardoor iemand mijn werk kan doen, ipv bijvoorbeeld een halve dag in de week bij mij te komen schoonmaken... ik weet niet wat of hoe, maar ik denk dat voor die persoon een fulltime job net iets beter is dan een halve dag in de week... Daarnaast geeft ik nu plaats in de kinderopvang voor iemand die de keuze niet kan maken om thuis te blijven. Sowieso, hoeveel zin heeft het om een job te doen waarbij je eigenlijk maar zoveel verdient als een klein bedrag meer als de kost voor kinderopvang voor 3 (2 fulltime in de creche en 1tje op school), en de kost voor een poestvrouw en de strijkdienst... dan kan ik het misschien gewoon lekker zelf doen.
Zo heb ik ook de tijd voor mijn kinderen, hoeven ze zich niet verwaarloosd te voelen en dus uit rebellie criminele activiteiten uit te voeren waarbij dat de maatschappij veel geld kost aan justitie en rehabilitatie (en aan onszelf ook). Daarnaast hoeven ze mij binnen 10 jaar niet te betalen omdat ik op ziekenkas zit omwille van een diepe depressie.
Ach ja, en nog zoveel andere kleine redenen...
jammer genoeg voel ik erg weinig steun. Van de maatschappij, de politiek, de overheid, een deel van de familie, sommige kennissen,...
Ik krijg geen inkomen meer, en er wordt verwacht dat ik en mijn kinderen toch een bepaald aantal dingen hebben of doen... ach ja, maar dat vinden we niet erg :) We trekken ons dat niet aan :)
En ik ben er zeker van dat een aantal mensen niet akkoord zijn hiermee of met mijn ideeen hierover, maar dat is dan hun zaak. Al hoor ik natuurlijk graag hun argumenten.
Maar goed! Mijn keuze toont dat ik ZELF keuzes kan maken. onafhankelijk van zogenaamde feministische argumenten en zonder zogenaamde patriarchistische invloeden. Ik heb een onafhankelijke keuze gemaakt.
