Hoe doe je dat toch? Een vraag die ik regelmatig krijg.
Onlangs nog, afgelopen zaterdag, zat ik met enkele vriendinnen, voorlopig allemaal kinderloos, samen voor een gezellig avondje. Opnieuw kwam die vraag.
Mijn antwoord: 'blijven zwemmen' of een andere versie daarvan.
Maar wat ik vooral uit die vraag haal is dat anderen blijkbaar onzeker zijn over hun kunnen. Denk ik.
En wat ik gisteren dacht? Eigenlijk moeten wij toch allemaal trots zijn op ons eigen leven?
Zij hebben een prachtige, propere, opgeruimde woning, een fantastische job, waar ze het allemaal erg goed doen, ze studeren nog of ze plannen een trouwfeest, ... Mijn standaarden voor alles zijn heel wat aangepast sinds ik 3 (nu 4) kinderen heb. Was kan ook gewoon geplooid worden, of zelfs: als de was maar droog is, kan je hem van het rek/uit de wasmand ook zo aandoen. Als alles in de kast zit, is het ok, hoe het in de kast zit, tja, je moet ze maar niet opendoen... een mooie vaas met bloemen, een decoratiestuk op mijn kast? nee hoor, dat is geen goed idee, want ze zouden er mee kunnen spelen en het staat toch al vol met puzzels,... enzovoort enzovoort :)
Zeker gisteren bedacht ik mij dat iedereen zijn frustraties heeft en zijn mooie momenten. Mensen zien van me dat ik mijn vier kinderen min of meer gekleed krijg, min of meer opgevoed krijg en min of meer gevoed krijg.
Wat ze niet zien is de enorme frustratie!
Het is niet iets wat online vaak toegegeven wordt, maar gisteren was ik bijna wanhopig.
De nieuwste mini mij heeft vaak wat last van haar buik en het is dus niet altijd evident om tijd te vinden en rust om even iets te kunnen doen. Daarbij had ik heel weinig geslapen en waren de drie oudste heel erg enthousiast, wat dan weer tot vele ruzietjes leidt.
Probeer ik ook al een tijdje om eindelijk alles een keer gesorteerd krijgen en opgeruimd, maar als je ergens een kamer probeert op te ruimen, worden twee andere ruimtes volledig overhoop gehaald (als ze niet al overhoop lagen)... het is dweilen met twee of drie kranen open... Geloof mij, het is heel frustrerend. Het lijkt of het alleen maar erger wordt in plaats van beter.
Maar vandaag waren de twee oudste naar school, de derde was in de creche en tussen de lastige buik-momenten van de jongste en haar eten door had ik af en toe tijd om wat op te ruimen en momenteel heb ik effectief 2 propere ruimtes en 1tje die ook nog min of meer opgeruimd is.
Ik wens alle mama's die het even niet meer zien zitten vooral veel courage.
En wees vooral trots op wat je zelf hebt en doet :) Want voor anderen is dat ook: 'hoe doe je dat toch'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten