aan mama

Lieve mama,

Binnenkort is het moederdag, en traditioneel het moment om je mama te bedanken voor alles wat ze doet. Al ben ik er van overtuigd dat dit op elk moment in het jaar kan en moet. En hoewel ik het niet zo vaak als zou moeten met zoveel woorden zeg: mama, hoe doe je dat allemaal! Dank je wel!

Hoewel onze boterhammen niet minder kruimelden dan die van mij kinderen, lagen er bij jou zelden kruimels op de grond.
Hoewel wij niet minder botsingen hadden met elkaar als mijn kinderen, vond jij toch de tijd om tussen het 'branden blussen' door, heerlijk eten te maken en het huis schoon te houden
Hoewel onze modder en regenvoeten even vuil waren als die van mijn kinderen (en mijn man), en wij zelfs met meer waren, konden we bij jou toch altijd van de vloer eten.
Hoewel wij even veel aandacht van je vroegen, als mijn kinderen van mij nu vragen, leek jij altijd energie over te hebben om met ons te spelen en dingen te tonen en te leren.
Hoewel wij even vaak pijntjes en verdrietjes hadden, had jij altijd tijd om onze tranen te drogen en problemen op te lossen.

Jij leek altijd tijd, energie, organisatie,... genoeg te hebben om alles perfect te hebben... Hoe deed je dat? En hoe doe je dat nu nog altijd?
Hier lijkt het wel of er altijd kruimels op de vloer liggen, ik zie altijd wel ergens weer stof liggen, ik lijk op het einde van de dag geen energie meer over te hebben om mijn strijk te doen,... Ik lijk er niet in te slagen om iets in mijn huisje te doen, zonder dat ik om de 5 minuten moet stoppen om brandjes te blussen of tranen te drogen.

Pas nu besef ik hoeveel je deed en doet. Hoewel ik dat misschien wel lieg. We wisten als we pubers waren waarschijnlijk ook wel hoeveel je deed, en hoeveel energie en tijd dat kost(te), maar het is pas nu ik zelf kinderen heb, dat ik bewust besef wat het was met ons allen. Ik kan eigenlijk niet genoeg zeggen hoe fantastisch ik het nu vind en hoe dankbaar ik ben.